De camellia sasanque bloeit keurig op tijd.

 

En toen waren de vijgen rijp. 4 potjes jam gemaakt.Vanavond nachtvorst aangekondigd. 

Mijn indruk is dat dit jaar de herfst geler is dan anders. Vooral de linden vormen een fel gele streep die je uit de verte al ziet. Rechtsboven: de Parrotia Persica; midden: de Mispel; links onder de Moerbei en rechtsonder: een bijzondere eik met wilgen-achtige bladeren.

 

Ochtend nevel achter de Gaura en de Sedum

De herfststijloos (het uitzicht uit de schoppe), hulst langs de weg, de cyclaampjes die overal in kleine polletjes opduiken en een van de hortensia’s, die zeer matig hebben gebloeid dit jaar.

Het grasveldje links van het terras van de schoppe hebben we ingezaaid met een weide bloemenmengsel van de Cruydhoeck. De cichorei is enthousiast opgekomen. Leuk om iedere keer weer te speuren naar nieuw spul.

Door de droogte kijk je door bladerdak van de eik heen. Maar nu kun je ook goed zien hoe hoog onze Himalaya klimmer (Paul’s Himalaya musk rambler) is gekomen.

De donkerpaarse papavers links combineren mooi met het hart van de oriëntaalse papavers. Puur toeval, want de hoge donkere zijn van het type: ik bepaal zelf waar ik neerstrijk.

Ondanks de droogte toch een fleurige pergola. Wel veel gezeul met gieters.

De digitalissen heersen soeverein. En in de vuurdoorn zoemt het de hele dag van de hardwerkende bijtjes.

Wat een fijn netwerkje, die vleugels.

Zéér wisselend weer: onweer, 3 minuten regen, dan weer zon. Maar alles weer schoongespoeld  en kraakhelder.

Daar is hij weer: onze kievitsbloem. Alsof er helemaal niets aan de hand is in de wereld.

M.b.t. Corona: Wij zijn zelf op leeftijd en volgen strikt de voorschriften, voor ons eigen bestwil én voor onze gasten. Maar geen betere plek dan de Braoker voor afzondering. Mochten zich corona-gevallen in onze omgeving voordoen, melden we dit uiteraard direct. Vooralsnog is het aantal besmettingen rond Winterswijk zeer beperkt.

Ik wandel nog dagelijks langs de Slinge, met af en toe als hoogtepunt de ontdekking van een prachtige pol Slanke Sleutelbloemen. De paar wandelaars die elkaar kruisen, wijken als vanzelf 2 meter en haast samenzweerderig glimlachend uit elkaar.

Een selectie van wat er nu zoal bloeit in onze tuin, kleine hoeveelheden, maar toch een feest om met je sneus langs de grond te snuffelen. Er zijn slechtere locaties om in gepaste Corona-afzondering te leven.

Hele plakken met het maartse viooltje bloeien rond het terras van de schoppe, heerlijk geurend. De kleur is in werkelijkheid wat blauwer.

Dit blijft voor mij de mooiste Helleborus orientalis. Lang geleden van mijn zus gekregen en hij bloeit ieder jaar trouw. Ik weet helaas niet meer hoe deze variëteit heet.

Een prachtige morgen.

Er piept al weer van alles de grond uit.

De eerste camellia is weer uit. Geen record. Dat was eind december 2005, onze eerste winter op de Braoker.